لباس پوشیدن کودک هفت ساله

کودک ۷ ساله وقتی یک بار لباس پوشیدن را انجام داد به خوبی می تواند لباس بپوشد، او گرایش زیادی در آهسته کاری داشته و خود را به اشیاء اطاقش و یا به افکاری که در سرش است مشغول می کند. او یک لنگه جورابش را به پا کرده و به جای ادامه کار جوراب پوشیدن، خود را با تلفن سرگرم می نماید.

 بعضی دیگر ممکن است به همان کاری که از آنها خواسته شده مشغول شوند. عده ای دیگر با کمک پدرشان کار را انجام می دهند. اگر چنین نشود، والدین وقت و انرژی خودشان را در بحث ها و گفتگوهای احساسی به هدر خواهند داد. بعضی از کودکان هنوز احتیاج دارند که آنها را از ابتدا تا انتهای نظافتشان کمک کنند.
 پدران و مادران معمولا می توانند پیش دستی کرده و ترتیبی بدهند تا کودک قادر باشد تا خودش به تنهایی خودکفا شود و کارهایش را خودش انجام دهد.
 بستن کفش برای کودک مشکل جدیدی ایجاد می کند که به مشکل پوشیدن لباس رو برای اینکه چیزی از زیر آن نمایان نباشد، اضافه می شود. کودک ۷ ساله می تواند یک گره نسبتا سفتی بزند ولی ترجیح می دهد با بندهای باز راه برود. همیشه همین سؤال پیش می آید: «او می تواند ولی نمی خواهد؟».

بنابراین مناسب تر است که از او کوشش اندکی و نه خیلی زیاد بخواهیم. بهترین وسیله این است که به او بندهای نسبتا دراز بدهیم تا بتواند گره مضاعفی بزند، همچنین به او بگویند که بندهای کفشش را صبح خودش ببندد و در طول روز اگر باز شد با اینکه مجبور گردد کفشهایش را در آورده و دوباره بپوشد، مشکل چندانی نداشته باشد.
زیرا کودک ۷ ساله مانند کودک ۶ساله غالبا ترجیح می دهد به مجرد اینکه وارد خانه شد کفش هایش را به کناری بگذارد.
بسیاری از کودکان در این سن به هیچ وجه علاقه ای به لباس نشان نمی دهند، آنها لباسهای کهنه شان را دوست داشته و از لباسهای نو بیزار هستند و دختران کوچک می خواهند همان یک پیراهن را چندین روز پی در پی بپوشند، آنها در دستشان دستمال ساده شان را می گیرند (ولی دستمالهای کاغذی را بهتر می پذیرند).
کودکان خیلی به ندرت تقاضای انتخاب کردن لباسشان را می کنند و بدون اعتراض لباس هایی که مادرشان برای آنها تهیه کرده، می پوشند.
کودک ۷ ساله ممکن است لباس هایش را کف اطاق بیاندازد ولی چنانچه به او گوشزد شود، آنها را روی صندلی می گذارد ولی ترجیح می دهد که مادرش برای او این کار را انجام دهد و گاهی مادرش نیز ترجیح می دهد آن را انجام دهد وگرنه می بایست با تلنباری از لباس های گذاشته شده روی صندلی مواجه گردد.

این سنی است که غالبأ کودک لباسهایش را پاره می کند و به جز موقعی که نتیجه آن خیلی واضح است، در باره آن سکوت اختیار می کند. پسران شروع به شانه زدن سر خودشان کرده و دختران سعی به آرایش مناسبی می کنند. به شرطی که مجبور نباشند موهایشان را ببافند. وقتی مشغول آرایش موی خود هستند، می توان آنان را با موضوع دیگری همانطور که در ۶ سالگی برایشان انجام می دادند، سرگرم کرد.